it was naught but a fortnightful of self intoxication of half-complete words that are sensible only to 8086 computers compounded with
bottomless cups of cafe latte and cold rootbeer, but now i find myself willing and wanting to experience the whole thing all over again. ampupu, bat ba ko nagiinglish?
basta. nakakahiya man na natanggal ako after only two weeks e masaya pa rin ang feeling at naranasan ko kahit papano yung ganung pamumuhay (at talagang pamumuhay daw.) shet nga lang dahil nakakamiss. mamimiss ko ang
pantry (number 1!), ang mga exercises, ang pagdedebug, ang xor, ang macro, ang mga ampupung password na yan, ang mga patawa pag naaaning na, ang
HAH! ang pagba-bypass, ang mga tao na nakasalamuha ko, ang elevator, ang scenic elevator (na wala namang kascenic scenic about), ung mga books, si manang, sila sir, sila kuya, si king,
si nick, si doods at si mark. hay. pero ok lang.
keep moving forward. that's about the best thing i got out of this whole deal, so cheers.
p.s.: willing po ako mag anti-spam, sa mga nakakarinig dyan oh